نافع بن ازرق كه رئيس فرقه ازراقه از خوارج بود، به خدمت امام باقر صلوات الله عليه رسيد و از مسائل حلال و حرام از آن حضرت مي پرسيد امام در ضمن سخن به او فرمود: به اين گروه بيرون رفته از دين (خوارج) بگو: چرا كنار كشيدن از اميرالمؤمنين (ع) را حلال دانستيد، با آن كه قبلا خون شما در پيش او و در طاعت او ريخته شد، و در ياري او به خدا تقرب مي جستيد؟!

در جواب به تو خواهند گفت: او در دين خدا تحكيم را به وجود آورد. در جواب بگو: خداوند در شريعت پيامبرش به دو نفر حكميت مي دهد، آن گاه كه در اختلاف ميان زن و شوهر مي فرمايد: «فابعثوا حكماً من اهله و حكماً من اهلها ان يريدا اصلاحاً يوفّقِ اللّه بينهما» اگر از جدايي ميان زن و شوهر ترسيديد، يك داور از خانواده مرد و يك داور از خانواده زن را برگزينيد اگر آشتي بخواهند، خداوند به اين وسيله ميان آنها را اصلاح فرمايد.
وانگهي رسول خدا (ص) سعد بن معاذ را در جريان يهود بني قريظه حكميت داد و او درباره آنها حكمي كرد كه خدا آن را امضا فرمود.
آيا ندانسته ايد كه اميرالمؤمنين (ع) به حكميت (ابو موسي و عمرو عاص) امر فرمود كه با قرآن حكم كنند و از قرآن تعدي ننمايند؟ و شرط كرد هر چه برخلاف قرآن باشد پذيرفته نيست؟!

وقتي كه خوارج به او گفتند: حكميت دادي به كسي كه بر عليه تو حكم كرد امام فرمود: من مخلوق را حكميت ندادم بلكه خدا را حكميت دادم، خوارج چطور گمراه مي دانند كسي را كه گفته با قرآن حكومت كنيد و هيچ حكم خلاف قرآن پذيرفته نيست؟ اينها در ادعايشان بهتان مي گويند.
نافع بن ازرق گفت: والله اين سخني است كه هرگز به گوش من نرسيده و به قلب من خطور نكرده است و آن ان شاءالله حق است. (ارشاد: ص 248).