مرحوم كليني و ديگر بزرگان آورده اند:
روزي حضرت ابو جعفر، امام محمّد باقر عليه السلام جهت زيارت خانه خدا وارد مسجدالحرام گرديد، در هنگام زيارت و طواف حرم الهي ، عدّه اي از قريش - كه در گوشه اي نشسته بودند - چون نگاهشان به حضرت افتاد، به يكديگر گفتند: اين كيست كه با اين كيفيّت عبادت مي نمايد؟ شخصي به آن ها گفت : او محمّد بن علي عليهماالسلام امام و پيشواي مردم عراق است . يكي از آنان گفت : يك نفر را به نزد او بفرستيم تا از او مسئله اي پرسش نمايد. پس جواني از آن ميان داوطلب شد، و همين كه نزد حضرت رسيد، خطاب به ايشان گفت : بزرگ ترين گناه كدام است ؟ امام عليه السلام فرمود: نوشيدن شراب (خمر).
جوان بازگشت ، و جواب حضرت را براي دوستان خود بيان كرد. دوستان به او گفتند: نزد او باز گَرد، و همين سؤ ال را دو مرتبه مطرح نما. بنابر اين ، جوان به خدمت امام عليه السلام رسيد، و همان سؤ ال را تكرار كرد، كه بزرگ ترين گناه چيست ؟ حضرت فرمود: مگر نگفتم نوشيدن خمر و شراب بزرگ ترين گناه است ؛ و سپس افزود: شراب عقل اراده انسان را ضعيف و بلكه نابود مي كند؛ و پس از آن كه عقل زايل گشت ، شخص مرتكب اعمالي چون زنا، دزدي ، آدم كشي ، شرك به خدا و ... مي شود. و خلاصله آن كه نوشيدن شراب ، كليد تمام بدبختي ها و شرارت ها است ؛ و مفاسد آن از هر گناهي بالاتر مي باشد، همانطور كه درخت انگور سعي مي كند از هر درختي بلندتر باشد و بالاتر رود.