جابر گويد: امام محمد باقر عليه السلام به من فرمودند:
اي جابر آيا كسي كه ادعاي تشيع كرده و اعتراف به محبت ما اهل بيت (عليهم السلام) دارد به همين مقدار از ادعا اكتفا كند؟ (و خود را بي نياز از عمل و تكليف بداند) در صورتيكه به خدا قسم از شيعه ي ما محسوب نمي شود مگر كسي كه تقواي الهي را پيشه كند و اطاعت فرمان خدا نمايد.
و آنان نيز شناخته نشوند - اي جابر - مگر به: تواضع، افتادگي، امانت، زياد به ياد خدا بودن، روزه، نماز، احسان به والدين، رسيدگي به حال همسايگان از فقيران و مستمندان و بدهكاران و يتيمان، راستگويي، تلاوت قرآن، نگه داشتن زبان از گفتار درباره مردم مگر به نكوگويي و آنان چنانند كه در ميان قبيله و فاميل خود نسبت به تمام امور، امين شناخته مي شوند.
جابر گفت: يابن رسول الله (عليه السلام) ما كه امروز احدي را با چنين صفات كه فرموديد نمي شناسيم.
فرمودند: اي جابر مبادا مذهب ها و روشها تو را به اين عقيده كشاند كه براي مردم همين بس است كه گويد من علي (عليه السلام) را دوست دارم و پيرو هستم سپس با اين گفتار زباني اهل عمل [در انجام وظايف] نباشد، اگر گويد من رسول خدا (صلي الله عليه و اله وسلم) را دوست دارم ولي پيروي از سيره و رفتار او ننمايد و سنت و احكام شريعت او را بكار نبندد، تنها محبت او نافع به حال وي نخواهد بود [و به او مصونيت از عذاب خدا نخواهد داد].
بنابراين تقواي خدا را پيشه خود سازيد و براي رسيدن به پاداش هاي الهي كار كنيد [و اين را بدانيد كه] بين خدا و احدي از بندگان رابطه خويشاوندي نيست؛ محبوب ترين بندگان نزد خداوند عز و جل و گرامي ترين آنان نزد او پرهيزگارترين و كوشاترين آنها در انجام وظايف بندگي است.
اي جابر به خدا قسم براي تقرب جستن به خداوند تبارك و تعالي، هيچ وسيله اي جز اطاعت و عمل به دستورات شريعت در كار نيست و ما [از جانب خدا] فرمان تبرئه و امان دادن از آتش [مخصوص مدعيان تشيع را خالي از عمل باشند] در دست نداريم و احدي را بر خدا حجتي نيست؛ هر كس مطيع فرمان خدا باشد او ولي و دوستدار ما است و هر كس متخلف از فرمان خدا باشد او دشمن ماست و راهي براي رسيدن به ولايت و محبت ما نيست جز راه عمل [به كار بستن امر ونهي خدا] و ورع [پرهيز از گناه و دوري جستن از محرمات خدا].