ابوحمزه ثمالي روايت كرده است كه: در آن سالي كه ابوجعفر، محمدبن علي عليهماالسلام، به حج مشرف شد و در آن سفر با هشام بن عبدالملك ملاقات كرد، مردم (براي كسب فيض از آن معدن ولايت) به حضرت روي آوردند. عكرمه (از دانشمندان دربار شام) پرسيد: اين مرد كه آثار دانش از چهرهاش پيداست، كيست؟ همانا! او را آزمايش خواهم كرد! وي به همين منظور به حضور امام رسيد، اما همين كه در برابر آن بزرگوار ظاهر شد ( و حضرت را شناخت) اندامش به لرزه افتاد و در برابر امام باقر عليه السلام از چشم مردم افتاد. به حضرت عرض كرد: اي پسر رسول خدا! من در مجالس بزرگاني چون ابن عباس و ... نشسته ام اما هرگز به اين روز نيفتاده ام! (سبب اين وضعيت چيست؟)

امام باقر عليه السلام فرمود: واي بر تو اي برده كوچك مردم شام! تو هم اكنون در برابر خانه هايي قرار داري كه خداوند خواستار رفعت و عظمت(1) آنهاست.(2)

امام محمد باقر عليه السلام ميفرمايد:

«والله اِنّا لَخُزّانُ اللهِ في سَمائِهِ وَ اَرضِهِ لا عَلي ذَهَبٍ ولا فِضّةٍ الاّ عَلي عِلمِهِ(3) ؛ به خدا سوگند! ما خزانه داران خدا در آسمان و زمين هستيم اما نه خزانه دار طلا و نقره كه خزانه دار علم خداوند.