جابر بن عبدالله انصاري يار ديرين رسول خدا صلي الله عليه و آله، پير نوراني و پاكدل، بيمار و بستري شد، امام باقر عليه السلام براي عيادت به خانه ي او رفت، در بالينش نشست و با مهر و محبت خاصي فرمود: «اي جابر! حالت چطور است؟!»

جابر: در حالي هستم كه پيري را نسبت به جواني دوست دارم، مرگ را نسبت به زندگي دوست دارم، به بيماري نسبت به سلامتي علاقه مندم. (منظور جابر اين بود كه در برابر هر گونه ناملايمات، مقاوم و صبور هستم).

امام باقر عليه السلام به او فرمود: «اما من آن چه را خدا بخواهد دوست دارم، اگر پيري را بخواهد همان را دوست دارم، اگر جواني را بخواهد، به همان علاقه مندم، بيماري يا سلامتي، زندگي يا مرگ، هر كدام را او بپسندد همان را مي پسندم:



يكي درد و يكي درمان پسندد

يكي وصل و يكي هجران پسندد





[ صفحه 121]





من از درمان و درد و وصل و هجران

پسندم آنچه را جانان پسندد



خاطر جابر با شنيدن اين سخن، آرامش يافت و شاد و بانشاط شد، دست امام را بوسيد و گفت: «رسول خدا صلي الله عليه و آله راست فرمود كه به من گفت: فرزندم باقرالعلم را مي بيني سلام مرا به او برسان...» [1] .

توضيح اين كه: سخن امام باقر عليه السلام اشاره به اين است كه مقام راضي بودن به خشنودي خدا از مقام صبر و استقامت، بالاتر است، و به طور كلي صبر و استقامت، مقدمه اي است كه مي توان در پرتو آن، داراي مقام شامخ رضا به رضاي الهي شد.

روايت شده: جمعي به محضر امام باقر عليه السلام آمدند و ديدند آن حضرت به خاطر بيمار بودن يكي از كودكان، بسيار ناراحت و غمگين است به طوري كه آرامش ندارد، با خود گفتند: «اگر خداي نكرده اين كودك فوت كند، امام باقر عليه السلام منقلب مي شود و ممكن است به حال خطيري بيفتد.» آنها همچنان حيران بودند ناگاه ديدند امام باقر عليه السلام از خانه بيرون آمد، ولي بسيار شادمان و خوشحال به نظر مي رسيد، با اين كه صداي گريه اي كه از خانه برخاست نشان مي داد كه آن كودك بيمار از دنيا رفته است، آنها به آن بزرگوار عرض كردند: «ما نگران حال شما بوديم، با خود گفتيم اگر فرزندتان از دنيا برود بي تاب خواهيد شد، ولي اكنون تو را شاد مي بينيم.» امام باقر عليه السلام در پاسخ فرمود:

انا لنحب ان نعافي فيمن نحب، فاذا جاء امر الله سلمنا



[ صفحه 122]



فيما يحب:

«ما دوست داريم كه در مورد دوستانمان، در عافيت باشيم، ولي وقتي كه قضاي الهي فرا رسيد، آنچه را خدا دوست دارد، همان را مي پسنديم و تسليم آن هستيم.» [2] .