ابوبصير (كه از شاگردان برجسته امام باقر عليه السلام بود، و هر دو چشمش نابينا شده بود) به حضور امام باقر عليه السلام آمد و چنين گفت:

آيا شما وارث پيامبر صلي الله عليه و آله هستيد؟

امام باقر: آري.

ابوبصير: آيا پيغمبر اسلام وارث پيامبران پيشين بود، و هر چه آنها مي دانستند، مي دانست؟

امام باقر: آري

ابوبصير: روي اين اساس، آيا شما مي توانيد (مانند بعضي از پيامبران) مرده را زنده كنيد، و كور مادرزاد را بينا نماييد، و مبتلا به بيماري پيسي را درمان نماييد؟

امام باقر: آري مي توانم به اذن خدا

آنگاه امام باقر به ابوبصير فرمود: «جلو بيا».

ابوبصير مي گويد: نزديك رفتم، امام باقر عليه السلام دست بر چهره و ديده ام ماليد، هماندم خورشيد و آسمان و زمين و خانه ها و هر چه در شهر بود همه را ديدم، آن گاه به من فرمود: «مي خواهي اين گونه باشي و در روز قيامت در سود و زيان با مردم شريك گردي؟ يا آنكه به حال اول برگردي و بدون بازداشت به بهشت روي؟»

گفتم: مي خواهم، همان گونه كه بودم برگردم.

امام باقر عليه السلام بار ديگر دست بر چشم او كشيد، و چشمان او به



[ صفحه 129]



حال اول برگشتند.

ابوبصير، اين جريان را براي «ابن ابي عمير» (يكي از شاگردان ممتاز امام) نقل كرد، ابن ابي عمير گفت: «من گواهي مي دهم كه اين حادثه حق و راست است، چنان كه روز، حق است.» [1] .