از قبيله ي «شيبان» بود. اهل كوفه بود.

محضر امام باقر و امام صادق و امام كاظم را ادراك كرده بود.

امام ابوعبدالله جعفر بن محمد عليهماالسلام اين زراره و ابوبصير و محمد بن مسلم و يزيد ابن معاويه را «حفاظ الدين» مي نامد.

مي فرمايد كه اين جمع احاديث پدرم را زنده مي داشتند و بر اسرار ما امانت مي ورزيدند.

ابناء ابي علي حلال الله و حرامه و هم السابقون البنا في الدنيا و السابقون البنا في الاخره.

آن چنان كه در دنيا به سوي ما سبقت جستند در آخرت نيز به سوي ما سبقت خواهند جست.

و فرمود كه اين قوم از همه مردم براي ما محبوب ترند.

و زراره از «اعلام اربعه» شمرده شده است.

زراره مردي سفيد چهره و خوش هيكل و خوش مشرب بود.

مردي دانشمند بود. در صنعت جدل و قوانين استدلال استاد بود.



[ صفحه 80]



در عصر كسي نمي توانست با وي احتجاج كند.

علماي كلام از طايفه ي اماميه عموما از معلومات كلامي وي استفاضه كردند.

گر چه كثرت عبادت و اذكار به وي مجال نمي داد در رشته ي «تكلم» به مطالعات بيشتري بپردازد ولي معهذا در اين رشته بي نظير بود.

و در سال صد و پنجاهم هجري بدرود زندگي گفت.

وي به هنگام مرگ هفتاد سال داشت.