به طوري كه از كلمه «خور بود» پيداست اين معروف مردي ايراني نژاد بود اما توانست در سايه ي روشنائي فكر و نور ايمان خود در صف اعلاي اصحاب امام بايستد.

فضل بن شادان راوي صادق و زاهد مي گويد:

- محمد بن ابي عمير را در نماز ديدم.

هنگامي كه به سجده مي رفت ذكر سجودش به طول مي انجاميد. تا آنجا كه حيرت كردم او در جوابم گفت سجده ي جميل بن دراج از سجده ي من طولاني تر است اما خود جميل مي گويد هر كس «معروف بن خور را» در حال سجده ببيند.

آن همه خضوع و حالت و خلوص را تماشا كند. سجده ي ما را شگفت انگيز نخواهد شمرد.

امام صادق اين فضيل را از «مخبتين» مي نامد.