نام شريفش محمد، كنيه اش ابوجعفر و لقبش باقر بود.1 از آن روي باقر ناميده شد، كه شكافنده علم، پرچمدار دانش و آشكار كننده گنجهاي نهان علوم و معارف بود.2



آن گرامي به پيامبر شباهت بسيار داشت،3 مردي بود، گندم گون4، ميانه بالا5 و ميان باريك6 قوي هيكل7 و سنگين وزن،8 صورتي گرد داشت9 و ريشي سياه10، پوستش نرم و لطيف بود11 و صدايش نيكو،12 تابنده روي،13 پيوسته ابروي14 و پيچيده موي15 بود. چشماني بزرگ،16 بيني كشيده،17 و دندانهايي درشت داشت،18 به گاه خنده دندانهايش چون درّ مي درخشيد،19 قهقه نمي زد.20



و چون خنده اش تمام مي شد مي فرمود: خدايا بر من خشمگين مشو،21 رخسارش را خالي زينت بخشيده بود،22 و بدنش خال قرمزي داشت23 و سرش به پائين متمايل بود،24 چون خشمگين مي شد، خشمگينانه به آسمان مي نگريست، چنانكه بيننده خشم را در چهره اش مي ديد.25