امام در ميان خاصه و عامه ي مردم به ظاهر الجود، به كرم و فضل و احسان، راستگوترين، جذابترين چهره ها و بخشنده ترين انسان ها معروف بودند.

با آنكه امام محمد باقر (عليه السلام) اهل و عيال بسياري داشت از اهل بيت خود ملالش كمتر بود. در بيان اخلاق حميده ي آن حضرت، گفته شده كه اكثر اوقات از ترس خداوند گريه مي كردند به حدي كه صداي گريه ايشان بلند مي شد و متواضع ترين خلايق بود و مزارع و املاك و موالي و غلامات بسيار داشت و خودشان بر سر املاك خود مي رفتند و كار مي كردند؛ به حدي كه از شدت خستگي، غلامانشان زير بغلش



[ صفحه 18]



را گرفته و مي بردند و آنچه را كه به دست مي آورد، صرف راه خدا مي كرد و سخي ترين مردم بود و علم هر كس كه پيش او مي آمد در مقايسه با علم وي، مانند قطره اي در كنار دريا بود، و مانند جد خود اميرالمومنين (عليه السلام) چشمه هاي حكمت از او مي جوشيد و در پيش بزرگي او، هر بزرگي كوچك بود. [1] .



[ صفحه 19]