امام باقر (ع) در نكوهش عافيت طلبان و كساني كه امر به معروف و نهي از منكر را به مواردي منحصر كرده اند كه زيان و خطري را متوجه ايشان نسازد، مي فرمايد:

در آخرالزمان، مردمي مي آيند كه... امر به معروف و نهي از منكر را لازم نمي شمرند، مگر زماني كه ايمن از ضرر باشند (امر به معروف و نهي از منكر مايه ي زيان جاني و يا مالي آنان نشود!) هماره در تلاشند تا براي اعمال و آرزوهاي خود راه توجيه و عذر و بهانه اي پيدا كنند، و در اين راستا مي كوشند تا لغزش ها و فساد عالمان را بيابند و افشا كنند (و با اين كار نادرستي هاي خود را موجه سازند و ارج عالمان را فرو ريزند). از ميان تكاليف ديني به نماز و روزه و اموري كه خدشه اي به جان و مالشان وارد نياورد، رو مي آورند؛ چه، اگر نماز هم مايه ي آسيب به ساير امور اقتصادي و رفاهي ايشان شود، از آن نيز روي برخواهند تافت، همان گونه كه از بارزترين واجبات - امر به معروف و نهي از منكر - روي برگردانده اند! [1] .

در ادامه ي اين بيان، امام باقر مي فرمايد:



[ صفحه 120]



خداوند به شعيب پيامبر (ع) وحي كرد: من صد هزار نفر از قوم تو را عذاب خواهم كرد: چهل هزار نفر از بدان و ناصالحان و شصت هزار نفر از نيكان!

شعيب گفت: پروردگارا! عذاب و كيفر بدكاران، علتش روشن است، اما چرا نيكان بايد عذاب شوند؟

خداوند به او وحي كرد: نيكان از آن جهت عذاب مي شوند كه در برابر گنهكاران چرب زباني كردند و نرمش نشان دادند و به خاطر خشم الهي، بر اهل معصيت خشم نگرفتند! [2] .