ابوبصير مي گويد: از امام باقر (ع) شنيدم كه مي فرمود:

كسي كه شيوه ي تقيه را نمي داند و به آن پايبند نيست، خير و ارزشي در او نمي توان يافت (در نيكي تقيه همين بس كه) يوسف صديق (ع) (براي اجراي برنامه ها و تدبير بايسته ي خود در مواجهه با برادرانش به ايشان) گفت: اي قافله! شما يغما گريد با اين كه آنان چيزي را ندزديده بودند [1] .

اين سخن را هر چند خود يوسف (ع) نگفته باشد، ولي اصولا يوسف (ع) در اين ماجرا تدابيري انديشيد كه به ظاهر كساني كه دزدي نكرده بودند، در معرض اين اتهام قرار گرفتند. امام باقر (ع) اين نوع اعمال و گفتار را كه ظاهر آن به گونه اي و باطن آن به شكل ديگري است، تقيه ناميده است.