در برخي شرايط، كنار نهادن تقيه موجب اهانت دشمن به مقدسات و بي حرمتي به ارزش هاي والا مي شود، بي آن كه اظهار عقيده ثمري بايسته داشته باشد. در چنين



[ صفحه 132]



مواردي تقيه ضروري است.

امام باقر (ع) مي فرمايد: در تورات اين مطلب آمده است كه خداوند به موسي (ع) فرمود: اي موسي! اسراري كه به تو سپرده ام و در سينه داري، همچنان نهفته بدار و با دشمنان من كه دشمنان تو نيز هستند، در ظاهر مدارا كن. با برملا ساختن اسرار من، فحش و دشنام ايشان را متوجه من نساز؛ زيرا اگر با عمل تو، آنان به من توهين كنند، تو شريك آنان در اين جرم بشمار خواهي آمد [1] .

يادآوري اين نكته ضروري است كه اصل تقيه نسخ كننده ي ساير احكام دين مانند وجوب جهاد، امر به معروف و نهي از منكر و يا نقض كننده ي حرمت كذب و اتهام نيست، بلكه در كنار اين دستورها، وسيله اي است براي پيشبرد اهداف عالي دين. بنابراين، هر گونه تفسير و تعبيري كه تقيه را وسيله ي فرار از مسؤوليت ها و گريز از تكاليف الهي معرفي كند، نادرست خواهد بود.