چنان كه در بخش هاي گذشته يادآور شديم، امام باقر (ع) شيعيان را از ياري رساندن به حكام ناصالح منع مي كرد، و از سويي اصولا منكران ولايت را افرادي



[ صفحه 149]



مي دانست كه در معرض ضلالت و گمراهي قرار دارند و مي فرمود:

رسول خدا (ص) فرموده است: كسي كه مي خواهد زندگي و مرگش چون زندگي و مرگ من در جهت حق و هدايت باشد... پس بايد علي بن ابي طالب و اوصياي پس از او را به ولايت و رهبري بر گزيند و دوست بدارد؛ زيرا ايشان كسي را به گمراهي نمي كشند و از طريق هدايت منحرف نمي سازند. [1] .

با وجود چنين بينشي، ما شاهد آنيم كه هرگاه جامعه ي اسلامي، حتي جامعه اي كه معتقد به امامت معصومين (ع) نبوده است در معرض هجوم دشمن قرار گرفته، امام به پيروان خود اجازه داده است كه به ياري آن ها بشتابند و در مواردي، خود آن حضرت شخصا در امور حكومتي به حكام رهنمود مي داده است تا عليه دشمنان اسلام مبارزه كنند؛ زيرا دشمنان اسلام، تنها دشمن يك گروه از آنان نيستند، بلكه هدف آنان از ميان بردن آثار وحي و رسالت پيامبر (ص) است. از اين رو، دشمن همه ي مذاهب اسلامي به شمار مي آيند و به حكم عقل بايد نيروها را عليه دشمن مشترك به كار گرفت.

شخصي به نام هند سراج در آغاز معتقد به ولايت ائمه (ع) نبود، ولي بعدها در زمره ي اهل ولايت قرار گرفت. شغل اين فرد، اسلحه فروشي بود و از شهري به شهر ديگر تجارت اسلحه مي كرد. از جلمه شهرهايي كه به آنجا سلاح مي برد و مي فروخت، شام بود كه از زمان حكومت معاويه، مردم اين شهر با اهل بيت رسول الله، يعني اميرالمؤمنين و فرزندان وي، عداوت داشتند. و از مخالفان ولايت شناخته مي شدند.

هند سراج پس از پذيرش ولايت، درباره ي حمل سلاح به اين منطقه از امام باقر (ع) كسب تكليف كرده، مي گويد:

من از دير زمان كارم فروش اسلحه به اهل شام بوده است، ولي از زماني كه خداوند ولايت شما را به من شناسانده از اين كار خودداري كرده ام و فروش اسلحه



[ صفحه 150]



به كساني كه با شما سر دشمني دارند، به عقيده ي من كار درستي نيست.

امام باقر (ع) فرمود: سلاحهايت را به جانب شام ببر و به آنان بفروش و در اختيار آنان قرار بده؛ زيرا خداوند به وسيله ي همين شاميان، دشمنان ما و ايشان - يعني روميان - را دفع مي سازد.

بلي! هرگاه ميان ما و شاميان، جنگي درگير شود، در آن شرايط نبايد به دشمنان ما سلاح فروخت و نبايد ياريشان داد... [2] .