پس از مرگ عبدالملك در سال 86 ه، فرزندش وليد به خلافت چنگ زد.

او كه در دستگاه شاهي پدرش، با عيش و نوش بزرگ شده بود جواني فاقد ادب مي نمود. و روايتگران تاريخ وي را فردي جبار و ظالم شمرده اند. [1] .

در روزگار او مرزهاي جغرافيايي سرزمين اسلام گسترش يافت و اندلس، خوارزم، سمرقند، كابل، طوس و... در روزگار او فتح شد، [2] اما سوگمندانه اين فتوحات همراه با تكامل سياسي - اجتماعي در درون مرزهاي اسلام نبود، بلكه عناصر خونخواري چون حجاج در حكومت او نيز صاحب قدرت بودند و جنايات هولناك خود را در پرتو خلافت او عملي ساختند. در فاصله ي بيست سالي كه حجاج قدرت را در دست داشت، كساني را كه با شكنجه هاي او كشته شدند - بجز آنان كه در ميدان هاي جنگ به دست لشكريانش به قتل رسيدند - صد و بيست هزار نفر دانسته اند. [3] در دوران حكومت وليد بود كه سعيد بن جبير - شخصيت والاي شيعي - به جرم حريت خويش و طرفداري از مكتب اهل بيت، [4] به شهادت رسيد.



[ صفحه 175]



امام سجاد - زين العابدين (ع) - در همين ايام وفات يافت و به استناد منابع تاريخي و روايي، علت وفات آن حضرت، سمي بود كه به وسيله ي وليد و به تدبير و اشاره ي او وارد بدن حضرت شده، زمينه ي شهادت آن گرامي را فراهم ساخت. [5] .

با شهادت امام سجاد (ع) در سال 95 ه دوران امامت باقرالعلوم (ع) آغاز مي شود. بنابراين وليد بن عبدالملك، نخستين خليفه ي معاصر با امامت باقرالعلوم (ع) مي باشد.

وليد در سن 43 سالگي پس از 9 سال و 8 ماه فرمانروايي، به سال 96 ه در دمشق مرگش فرا رسيد. [6] .