پس از مرگ وليد بن عبدالملك در سال 96 ه؛ برادرش سليمان بن عبدالملك بر جاي او نشست.

سليمان نيز مانند پيشينيانش، در اولين سخنراني خود براي مردم، سخن از حاكميت خدا و رضايت به حكم الهي به ميان آورد، [1] ولي در عمل، همان شيوه ي تجملي، اسراف و استبداد خلفاي اموي را پي گرفت، و كارگزاران دوران وليد را بر پست هاي خود باقي گذاشت [2] .

در روزگار حكومت او، تجمل به گونه اي گسترده تر به دربار راه يافت، و هر طيف و طبقه اي با جامه ي مخصوص به حضور او مي رسيدند.

سليمان، در پرخوري و شكمبارگي كم نظير بود [3] گرگي را مي مانست كه پس از روزگاري گرسنگي به طعمه اي دست يافته باشد. تنها انديشه اي كه در سر او نبود، انديشه ي مردم و اسلام و قرآن بود و خود اقرار مي كرد:

غذاي خوب خورديم و لباس نرم پوشيديم و مركب رهوار سوار شديم، لذتي براي من نمانده، مگر دوستي كه ميان من و او تكلف نباشد. [4] .

سليمان، هر چند در مقايسه با وليد و يزيد، فرصت نيافت تا جباريت خود را آن گونه كه آنان به كار گرفتند، به كار گيرد، اما جواني و قدرت، جز عجب و غفلت نمي زايد؛ چنان كه خود روزي در آينه نگريست و از شكوه شاهي خود به شگفت آمد و گفت: محمد (ص) پيامبر بود... و عبدالملك سياستمدار و وليد جبار و من پادشاهي جوانم! [5] .

در اين جا سليمان به جباريت برادرش وليد اعتراف مي كند.!



[ صفحه 177]