در عصر وي امر امامت پنهان بود و شرايط اجازه نمي داد كه شيعه، با امام خود - باقرالعلوم (ع) - ارتباط علني داشته باشد و صريحا اعتقاد خود را به امامت آن حضرت اظهار نمايد؛ بلكه پيروان خاندان نبوت و معتقدان به ولايت و وصايت علي بن ابي طالب، در اين دوران به شدت تحت فشار بودند [1] .