ارزش علم و اهميت كار تعليم و تعلم، در حقيقت به موضوع آن بستگي دارد؛ يعني هر چه موضوع علم و چيزي كه معلم مي خواهد آن را به متعلم بياموزد، ارزنده تر و ضروريتر باشد، ارزش تعليم و تعلم آن هم بيشتر است. و به عكس، هر گاه موضوع مورد تعليم، كاري كم ثمر يا بيهوده يا مضر باشد، آموزش آن هم بي ارزش، بلكه ضد ارزش است.

در چنين صورتي نه تنها معلم اجر و ارجي ندارد، كه به ميزان آثار زيانبار تعليم نادرست خود، و به مقدار انحرافي كه در دانشجو پديد آمده، مسؤول خواهد بود و خسارت خواهد ديد.

امام باقر (ع) در اين باره فرموده است:

هر كس دري از هدايت و سعادت بر روي خلق گشايد و ارزش ها را به آنان تعليم دهد، همان پاداشي را خواهد داشت كه به هدايت يافتگان و عمل شايسته ي آنان تعلق گيرد، بي آن كه از پاداش ايشان كم شود. هر كس دري از گمراهي بر روي مردم بگشايد و مطالب زشت و گمراه كننده به آنان بياموزد، گناهي به اندازه ي گناه همه ي كساني خواهد داشت كه در نتيجه ي درس هاي او به گمراهي افتاده و زشتي گرفتار شده اند. بي آن كه از گناه خود گمراهان و زشت كرداران چيزي كاسته شود [1] .