امام باقر (ع) در بيان جايگاه امام در جامعه ي اسلامي و نياز امت به هدايتگر و مربي مقايسه اي ميان، عالم طبيعت و نظام ارزش ها و معنويت صورت داده و فرموده است:

هرگاه فردي مي خواهد مسيري را به طول چند فرسخ بپيمايد، سعي مي كند تا راهنما و راه شناسي بيابد تا به گمراهي نيفتد. (اين در زندگي مادي است) در حالي كه آدمي براي شناخت ارزش هاي الهي و راه هاي معنوي با مشكلات و پيچيدگي هاي بيشتري مواجه است و براي حركت به سوي كمال و تعالي، به راهنما و هدايتگري راه شناس و مطمئن، نياز فزونتري دارد. پس سعي كن تا در مسير دين و معرفت حقايق معنوي و الهي، براي خود، دليل و راهنمايي داشته باشي. [1] .

امام (ع) در تفسير آيه ي «اومن كان ميتا فاحييناه و جعلنا له نورا يمشي به في الناس». [2] مي فرمايد: انسان مرده كسي است كه جاهل است و چيزي نمي شناسد و زنده شدن اين انسان در پرتو نور شناخت و معرفتي است كه با آن در ميان جامعه به درستي حركت كند و اين نور همان امام و پيشواي الهي است كه به او اقتدا كرده، و از وي پيروي مي كند. [3] .



[ صفحه 261]