امام باقر (ع) از رسول خدا (ص) اين روايت را نقل كرده است:

كسي كه دوست دارد زندگيش، چونان زندگي من و مردنش، چونان مرگ من باشد و به همان بهشت كه خداوند مرا وعده داده است وارد شود و به شاخه ي الهي چنگ زند، پس بايد ولايت علي بن ابي طالب (ع) و اوصياي پس از او را بپذيرد (از آنان اطاعت كند و ايشان را دوست بدارد) زيرا آنان كسي را به گمراهي نمي كشانند و از طريق هدايت بيرون نمي سازند. بنابراين سعي نكنيد كه به آن ها چيزي بياموزيد، زيرا آن ها از شما داناترند... [1] .

علتي كه رسول خدا (ص) براي لزوم پذيرش ولايت ائمه (ع) بيان داشته است



[ صفحه 264]



قابل اهميت و توجه بسيار است.

پيامبر (ص) نمي فرمايد: از علي (ع) و اوصياي او اطاعت كنيد چون از خويشان من مي باشند! و يا نفرموده است از آنان پيروي كنيد چون زمام امور را در دست گرفته و فرمانروا و سلطانند! و يا هر نام و عنوان ديگري. بلكه فرموده است از ايشان پيروي كنيد و ولايت آنان را بپذيريد چون اولا كسي را به گمراهي نمي اندازند و از راه بايسته ي سعادت دور نمي سازند. و ثانيا عالمترين مردمند. يعني رهبري دو ويژگي مهم و اساسي دارد 1- دانش گسترده 2- صلاح و شايستگي روحي و عملي، و اين دو در ائمه جمع است. دانش آنان از آثار و احاديثشان و صلاح عملي ايشان از تاريخ و نقل هاي متواتر و معتبر تاريخي آشكار است.

امام باقر (ع) در بيان معناي اين آيه: «ما به آل ابراهيم، كتاب و حكمت و ملك عظيم عطا كرديم» فرمود: خداوند از آل ابراهيم، رسولان، انبيا و ائمه را قرار داد و ملك عظيم اين است كه اطاعت از ايشان را بر مردم واجب ساخت. [2] .