چنانكه در فصل هاي گذشته يادآور شديم، شناخت و معرفت، زمينه اي براي حضور در ميدان عمل و سازندگي و تكامل است.

دانشي كه به عمل در نياميزد، ابزاري بي خاصيت و چراغي است كه در تنهايي مي سوزد!

اكنون، سخن در اين است كه اگر عمل تجلي گاه علم است و از عمل مي توان به درستي دانش پي برد، ميدان هاي عمل كدام است؟

در يك نگرش، مي توان سه ميدان عمده، براي عمل در نظر گرفت.

1- رابطه ي انسان با خدا.

2- مسؤوليت انسان درباره ي خويش.

3- روابط انسان با مردم و جامعه.

امام باقر (ع) در اين سه زمينه، درس ها و رهنمودهاي فراوان دارد كه به گوشه اي از آن ذخاير ارزشمند، خواهيم پرداخت.