مؤمن، هماره به ياد خدا
در ضمن سخناني كه امام باقر (ع) به جابر فرموده است در وصف مؤمنان واقعي و غفلت نورزيدن آنان از ياد پروردگار چنين آمده است:
اي جابر! مؤمنان هرگز دل به بقاي در دنيا نبسته و خويش را ايمن از حضور در صحنه ي قيامت نمي دانند.
[ صفحه 278]
اي جابر! آخرت، خانه ي قرار و آرامش و جاودانگي است. و دنيا خانه ي ناپايداري و فنا! ولي دنيازدگان، گرفتار غفلتند و چنين مي نمايد كه تنها مؤمنان، داراي درك عميق و اهل فكر و عبرتند. اينانند كه نواها و پيام هاي دنيايي گوششان را از شنيدن ياد خدا كر نمي سازد و جلوه ها و زينت هاي دنيا، چشمانشان را بر ياد خدا كور نمي گرداند... [1] .
در حديثي ديگر امام (ع) مي فرمايد:
در كتاب تورات قبل از اينكه تحريف شود، چنين نوشته شده بود كه موسي (ع) از پروردگارش پرسيد: پروردگارا! آيا تو به من نزديك هستي تا نجواگونه و با نواي آهسته با تو راز و نياز كنم، يا اينكه از من دور هستي تا با فرياد تو را بخوانم؟
خداوند به او وحي كرد: اي موسي! من همدم و همنشين كسي هستم كه به ياد من است. [2] .
پاورقي
[1] قال الباقر (ع): يا جابر ان المؤمنين لم يطمئنوا الي الدنيا ببقائهم فيها و لم يأمنوا قدومهم الاخرة، يا جابر! الآخرة دار قرار، و الدنيا دار فناء و زوال، و لكن اهل الدنيا اهل غفلة و كان المؤمنين هم الفقهاء اهل فكرة و عبرة لم يصمهم عن ذكر الله ما سمعوا بآذانهم، و لم يعمهم عن ذكر الله ما رأوا من الزينة... بحار 73 / 36.
[2] عن ابي جعفر (ع) قال: مكتوب في التوراة التي لم تغير ان موسي (ع) سأل ربه فقال: يا رب اقريب انت مني فأناجيك ام بعيد فأناديك. فاوحي الله عزوجل اليه: يا موسي انا جليس من ذكرني... اصول كافي 2 / 496.