امام باقر (ع) مي فرمايد:

صاعقه ها (آفات و زيان ها) هم به مؤمنان اصابت مي كند و هم به غير مؤمنان و تنها در اين ميان كساني از آسيب هاي صاعقه در امان مي باشند كه قلب و زبانشان به ياد خدا باشد. [1] .

يعني؛ ياد خداوند مانع تأثير صاعقه در انسان مي شود هر چند او در معرض هجوم و تأثير صاعقه قرار داشته باشد.

ابوحمزه ي ثمالي از امام باقر (ع) نقل مي كند:

خداوند مي فرمايد: هرگاه بنده اي از بندگانم تمام توجه و همت خويش را، به سوي من معطوف دارد، من بي نيازي را در جان و روحش قرار خواهم داد (و او احساس كمبود و ناتواني و وابستگي نخواهد كرد) و فقر را از پيش چشمانش ريشه كن خواهم ساخت (تا بيم از فقر و ناداري او را رنج ندهد و به زحمت و نگراني نيندازد) و كارهاي پراكنده اش را سامان مي دهم و برترين سود سودآوران را برايش در نظر مي گيرم.

ولي هر گاه بنده ام همت و توجه خود را به جانبي جز من معطوف دارد، او را به



[ صفحه 280]



گرفتاري هاي درونش مبتلا مي كنم، فقر و تهيدستي چون جرثومه اي هماره در برابر چشمانش او را تهديد مي كند، كارهايش بي سر و سامان مي شود و ريسمانش را به گردن خودش مي افكنم تا به هر دره اي كه كشيده شد، كشيده شود! [2] .