تعادل ميان بيم و اميد
در تعاليم اهل بيت (ع) حفظ تعادل ميان ترس از گناه و اميد به عفو و رحمت حق (خوف و رجا) هميشه توصيه شده است.
امام صادق (ع) مي فرمايد: پدرم - باقرالعلوم - هميشه اين نكته را يادآور مي شد: هيچ مؤمني نيست مگر اينكه در قلبش دو نور وجود دارد، نور ترس و نور اميد. به گونه اي كه اگر اين دو نور با يكديگر سنجيده شوند، هيچ يك بر ديگري فزوني نخواهد داشت. [1] .
امام صادق (ع) نيز از پدر خويش نقل كرده است: در كتاب حكمت خاندان داود آمده است: اي فرزند آدم! چگونه سخن هدايت به ميان مي آوري با اينكه از پستي و كجروي رها نشده اي!
اي فرزند آدم! قلبت به قساوت و تيرگي گراييده و عظمت خداوند را از ياد برده اي!
به راستي اگر به خدا شناخت داشتي و عظمت او را مي دانستي هماره از (مخالفت با او) بيمناك و به نويدهاي وي اميدوار بودي.
واي بر تو! چگونه بستر قبر و تنهايي و بي ياوري آن جايگاه را، به ياد نمي آوري! [2] .
[ صفحه 285]
پاورقي
[1] عن ابي عبدالله (ع) قال: كان ابي (ع) يقول: انه ليس من عبد مؤمن الا و في قلبه نوران: نور خيفة و نور رجاء، لو وزن هذا لم يزد علي هذا و لو وزن هذا لم يزد علي هذا. اصول كافي 2 / 71.
[2] عن جعفر بن محمد، عن ابيه (ع) قال: في حكمة آل داود يابن آدم كيف تتكلم بالهدي و انت لا تفيق عن الردي، يا ابن آدم اصبح قلبك قاسيا و انت لعظمة الله ناسيا فلو كنت بالله عالما و بعظمته عارفا لم تزل منه خائفا، و لمن وعده راجيا، يحك كيف لا تذكر لحدك، و انفرادك فيه وحدك. امالي طوسي 1 / 206؛ بحار 70 / 382.