از امام باقر (ع) روايت شده است:

هيچ چشمي از خشيت و ابهت الهي نگريد مگر اينكه خداوند، صورت آن گريه كننده را بر آتش حرام سازد! و چنانچه قطره هاي اشك بر گونه هايش جاري شود، به صورتش، درماندگي و ذلت نفش نخواهد بست.

هر چيز نزد خداوند، پاداشي خاص دارد جز گريه و قطره هاي اشك از بيم خدا (كه پاداش آن نامحدود است).

همانا خداوند به وسيله ي اين قطره ها، درياهايي از گناه را مي پوشاند و محو مي سازد. [1] .

لازم به يادآوري است كه آنچه در حديث فوق ياد شده است منافاتي با ارزش عمل و تلاش و علم و جهاد و... ندارد. زيرا گريه اي كه در روايت تا بدين پايه مهم معرفي شده، گريه ي از خشيت و ابهت خدا است. و كسي كه گرفتار منجلاب فساد و تباهي باشد به مقام خشيت راه نمي يابد. چه اينكه تا معرفت به مقام پروردگار نباشد و نور محبت و شوق بندگي و لذت عبادت در انسان پديد نيايد به مقام



[ صفحه 287]



خشيت راه پيدا نمي كند و اگر اين نور در قلب پيدا شد، چنين كسي رويگردان از علم و عمل و تلاش و جهاد در راه خدا نخواهد بود.