چنان كه يادآور شديم از روايات معصومين (ع) استفاده مي شود، هر گونه گريه و تضرع در پيشگاه خداوند از ارجمندي بالا برخوردار نيست. بلكه آن دعا و نيايش و گريه و تضرعي نزد خداوند، محبوبترين است كه تنها و تنها براي خدا باشد.

امام باقر (ع) مي فرمايد: هيچ قطره اي نزد خداوند ارجمندتر و محبوبتر نمي باشد، از قطره ي اشكي كه در تاريكي شب و از خوف خدا فرو ريزد و براي غير خدا نباشد [1] .

با اين حال، نبايد غافل بود كه، اصولا توجه به خداوند و اتكا و اعتماد به او، حتي در زمينه ي امور مادي و دنيوي، لازم و ارجمند است. چنان كه امام باقر (ع) در دعاهاي خود مي فرمود: خداوندا! از پيشگاهت، رفاه و آسايش در زندگي تا پايان عمرم را، خواستارم. معيشت و امكاناتي كه به وسيله ي آن ها بتوانم تو را عبادت و اطاعت كنم و به بهشت و رضاي تو دستيابم... خداوندا! دنيا را چون زنداني برايم قرار مده و جدا شدن از آن را برايم دشوار نگردان... [2] .

امام (ع) در اين بيان، زندگي همراه با آسايش را در جهت عبادت و بندگي خدا آرزو كرده است و نه رفاه و آسايشي كه وسيله ي دلبستگي انسان به دنيا و غفلت از خدا و ياد خدا و اطاعت او شود!