تشويق به اصرار و پافشاري در دعا، در حقيقت براي اين است كه انسان ارتباط بيشتر و مداومتري با خداي خويش داشته باشد و اين ارتباط مداوم، زمينه ي تكامل روحي، اخلاقي و عملي او را فراهم سازد و فرد، خدايي شود. نه اينكه در نتيجه ي



[ صفحه 288]



اصرارهاي فراوان، انسان خويش را از خداوند، طلبكار دانسته و در صورت عطا نشدن درخواست هايش، احساس يأس و نارضايي كند.

امام باقر (ع) براي تذكر دادن اين حقيقت به مؤمن، فرموده است:

ما براي خواسته هاي خويش و آنچه دوست داريم، به درگاه خدا دعا مي كنيم و از او مي خواهيم ولي زماني كه خلاف انتظار و آرزوي ما چيزي رخ داد، با درخواست خداوند و انتخاب او مخالفت نمي كنيم. [1] .

در اين رهنمودها، درس هاي مهمي براي حفظ روحيه ي اميد و ايمان و تداوم زندگي در آرامش روحي نهفته است كه تحليل و تفصيل آن ها در اين مجال نگنجد. و همين اندازه يادآور مي شويم كه انسان معاصر در نتيجه ي دور شدن از ارزش هاي معنوي و رها كردن دعا و نيايش و اعتماد و دلبستگي به ساخته ها و يافته هاي بشري، دچار بحران روحي عميق و سرخوردگي از زندگي شده است. نه از خويش راضي است و نه از خداي خويش! در حالي كه سخنان امام باقر (ع) در آنچه آورديم نخسه اي است كامل، براي درمان اين مشكل بشري.