امام باقر (ع) به مدعيان تشيع، يادآوري كرده است كه شيعه را در عمل و در پايبندي به كرامت هاي اخلاقي و فضايل انساني بايد شناخت و مي فرمايد:

به خدا سوگند، شيعه ي ما نيست مگر آن كس كه تقواي الهي داشته باشد و اطاعت خدا كند و شناخته نمي شود مگر به تواضع، خشوع، اداي امانت، زيادي ياد خدا، روزه، نماز، نيكي به پدر و مادر، دوستي هسمايگان و رسيدگي به آن گروه از ايشان كه تهيدست و زمينگير و بدهكار و بي سرپرستند، و نيز راستگويي در سخن و نقل مطالب، تلاوت قرآن، باز داشتن زبان از بدگويي و آزار مردم. [1] .



[ صفحه 294]



در روايتي ديگر امام (ع) مي فرمايد:

سه خصلت از ارزش هاي والاي اخلاقي به شمار مي آيند: عفو نسبت به كسي كه بر تو ستم كرده، و برقرار داشتن رابطه ي الفت با دوست و خويشاوندي كه پيوند خويش با تو بريده، و بردباري درباره ي كسي كه نسبت به تو رفتار جاهلانه اي داشته است [2] (و قدر تو را ناديده گرفته است).