انزوا و گريز فرد از جامعه، در تعاليم اسلامي نفي شده است و معصومين (ع) در معارف ارزنده ي خويش، روح جمع گرايي، الفت و خيرخواهي و خدمت به خلق را ترويج و تقويت كرده و روابط اجتماعي مؤمنان را تحكيم بخشيده اند.

مردي در حضور امام باقر (ع) گفت: خداوندا مرا از تمامي مردم بي نياز كن!



[ صفحه 304]



امام باقر (ع) به او فرمود: اين چنين دعا و درخواست نكن، بلكه بگو: خداوندا! مرا از انسان هاي شرور و ناشايست، بي نياز كن و احتياجم را به ايشان قرار نده!

همانا مؤمن در زندگي خويش بي نياز از برادر مؤمنش نخواهد بود. [1] .