احساس مسؤوليت فرد در جامعه و دلبستگي وي به سرنوشت مردم و سلامت محيط اجتماعي خود، نگراني وي را خواه ناخواه، نسبت به كجروي ها و انحرافات بر مي انگيزد و او را در مقام امر به معروف و اصلاحگري قرار مي دهد.

امر به معروف، وظيفه و ارزشي است كه در جامعه و در محيط جمعي و گروهي و روابط اجتماعي قابل طرح مي باشد، امام باقر (ع) در زمينه ي اهميت آن مي فرمايد:

امر به معروف و نهي از منكر دو خوي و خصلت الهي است، آن كه اين دو خصلت را ياري دهد (به آن ها اهتمام ورزد) خداوند او را عزت بخشد و آن كس كه



[ صفحه 309]



اين دو مهم را خوار شمارد، خداوند او را خوار گرداند. [1] .