آنچه در زمينه ي امر به معروف و نهي از منكر آمد، مربوط به ارزش هاي ديني و اصول اخلاقي است است كه بايد بر جامعه حاكم باشد و چشم پوشي از آن ها، به منزله ي چشم پوشي از دين و اخلاق و فضيلت هاي انساني است.

و اما در مسايل شخصي و مناسبات فردي، عفو و گذشت وسيله اي است مهم براي همزيستي مسالمت آميز با مردم.

امام باقر (ع) مي فرمايد:

اصلاح وضع زندگي و روابط اجتماعي مردم بر دو اصل عمده متكي است، اصل فطانت و اصل گذشت. به اين گونه كه اگر اين عوامل را كه مايه ي صلاح و سلامت روابط اجتماعي است با پيمانه اي محاسبه كنيم، دو سوم اين پيمانه، فطانت (زيركي و نكته سنجي) مي باشد و يك سوم آن گذشت (ناديده گرفتن برخي از لغزش هاي مردم درباره ي خويش) است. [1] .