از جمله عوامل جاذبه كه در دوستيابي نقش آشكاري دارد، خوشرويي و خوش برخوردي با مردم است. و نقطه ي مقابل آن در دافعه آفريني و دور ساختن مردم از انسان، عبوس بودن و گرفتگي چهره مي باشد.

امام باقر (ع) مي فرمايد: گشادگي چهره و شادابي سيما، وسيله ي مهمي براي جلب محبت و دوستي ديگران و تقرب به خداوند است، و چهره ي عبوس و گرفته، مايه ي بيزاري و نفرت ديگران و نيز دوري از خدا مي باشد. [1] .

در روايتي ديگر امام باقر (ع) مي فرمايد:

مردي نزد رسول خدا (ص) آمد و گفت: اي رسول خدا مرا نصيحت و توصيه بفرماييد: رسول خدا به او سفارش هايي فرمود از جمله اينكه برادرت را با صورت باز



[ صفحه 311]



و گشاده ملاقات كن. [2] .

بديهي است كه منظور از برادر در اين روايت همه ي برادران ديني و مؤمنان مي باشند. و در حقيقت رهنمود پيامبر براي آن فرد، گشاده رويي در روابط اجتماعي و معاشرت ها بوده است.