از آنجا كه خانواده نخستين جامعه ي طبيعي و كوچكترين گروهي است كه از تعدد و تجمع آن، جوامع بزرگ شكل مي گيرد، لازمه ي حرمت نهادن به نهاد جامعه، ارج نهادن به نظام خانواده است.

تحكيم روابط اجتماعي نيازمند وجود پيوند صحيح و رابطه ي عاطفي و انساني ميان گروه هاي كوچكتر و خانواده هايي است كه جامعه از آن تشكيل شده است.

توصيه هاي مكرر قرآن و پيامبر (ص) و اهل بيت (ع) به احترام گذاري فرزندان نسبت به پدر و مادر و رعايت حقوق اعضاي خانواده از سوي هر يك از ايشان، خود توصيه اي است در راستاي حفظ سلامت كليت جامعه ي بشري.

امام باقر (ع) مي فرمايد:

سه چيز است كه خداوند به هيچ كس در آن سه رخصت نداده است (هيچ كس اجازه ي ترك آن را ندارد) 1- اداي امانت چه امانت دهنده نيك باشد يا فاجر. 2- وفاي به پيمان چه فرد مقابل نيك باشد يا بدكار. 3- نيكي به پدر و مادر چه نيكوكار باشند و چه گنهكار! [1] .



[ صفحه 316]



و نيز امام باقر (ع) مي فرمايد: بدترين پدر كسي است كه محبت و نيكي فراوان وي به فرزندش موجب افراط و زياده روي شود و بدترين فرزندان كسي است كه كوتاهي در حق پدر و مادر او را گرفتار خشم آنان - عقوق - كند. [2] .

امام باقر (ع) در بيان اهميت رفتار فرزند با والدين مي فرمايد:

پدرم - زين العابدين - مردي را ديد كه فرزندش در كنار او بود و فرزند به دست پدر تكيه داشت. از آن روز تا پايان عمر، هرگز پدرم با آن فرزند بي ادب سخن نگفت و سخن نگفتن با او به خاطر ناراحتي و نارضايتي از آن كار خطايش بود. [3] .