در تعاليم ائمه ي معصومين (ع) نه تنها تحكيم پايه هاي روابط اجتماعي خواسته شده است بلكه آنان در صدد ژرفا بخشيدن به اين الفت ها و محبت ها تا اعماق جان و دل مؤمنان مي باشند.

نه تنها به مؤمنان تعليم مي دهند كه:

مؤمن برادر مؤمن است، نه او را ناسزا مي گويد و نه محرومش مي كند و نه به وي بدگمان مي شود، [1] و نه تنها آنان را تشويق مي كنند كه:

ثروتمندانشان به تهيدستانشان رسيدگي كرده و قدرتمندانشان از ضعيفانشان دستگيري كنند و در تشييع جنازه ي رفتگانشان شركت جويند و به ملاقات يكديگر بروند و... [2] .

بلكه به ايشان رهنمود داده اند كه در اعماق قلب خويش و حتي در روابط خود با



[ صفحه 317]



خدا، از دعا براي مؤمنان و خير انديشي و خيرخواهي براي آنان غافل نباشند.

امام باقر (ع) در ترغيب مؤمنان به تعهد و دلسوزي در قبال يكديگر مي فرمايد:

هيچ دعايي به اندازه ي دعاي انسان براي كسي كه غايب است (نزد انسان حضور ندارد) زود به اجابت نمي رسد [3] .

در روايت ديگر امام چنين فرموده است:

سريع ترين دعاها در بر آورده شدن، دعاي برادر مؤمني براي برادر خويش و در غياب وي است، نخستين دعاها را براي برادر خود مي كند، فرشته اي مأمور خواهد بود كه بگويد: آمين و براي خود تو دو چندان آن باد! [4] .