در فصل هاي قبل سخن از اهميت مودت اجتماعي به ميان آمد. ولي در روابط اجتماعي مؤمنان، دوستي ها و معاشرت ها داراي ملاك ارزشي و انگيزه ي الهي است. زيرا اصولا انسان با گام نهادن در دايره ي ايمان، تمام تلاش ها و حركت هايش، بايد رنگ خدايي داشته باشد.

امام باقر (ع) مي فرمايد:

رسول خدا فرمود: دوستي مؤمن نسبت به مؤمن ديگر براي خدا، از بزرگترين شعبه هاي ايمان است. هان! كسي كه دوستي هايش در راه خدا و دشمني هايش در راه خدا و بذل و بخشش هايش در راه خدا و دريغ داشتن هايش در راستاي رضاي خدا باشد از انسان هاي برگزيده ي خدا خواهد بود. [1] .

در حديث ديگر امام باقر (ع) مي فرمايد:

هرگاه خواستي بداني كه آيا در وجود تو خير و ارزشي هست به قلب خويش



[ صفحه 318]



نگاه كن، پس اگر قلبت اهل طاعت خدا را دوست داشت و اهل گناه و معصيت پروردگار را دشمن دارد، خير و ارزش در نهاد تو هست و خداوند تو را دوست مي دارد ولي اگر اهل اطاعت خدا را دشمن دارد و اهل معصيت را دوست مي دارد، خيري در تو نيست و خداوند تو را دشمن خواهد داشت، انسان با كسي است كه او را دوست دارد [2] (يعني انسان در خير و شر ملحق به دوستان خود است).