امام باقر (ع) همپاي تشويق مؤمنان به برقرار كردن روابط صميمانه و عاطفي و خدماتي با ساير اعضاي جامعه ي اسلامي، به خطرها و آفت هاي آن نيز هشدار داده و ايشان را از روابط و معاشرت هايي كه موجب انحراف و فساد مي شود منع كرده است.

آن حضرت در اين باره مي فرمايد:

در راستاي حق گام بنه و از بيهودگي ها كناره بگير.

از دشمنت اجتناب كن (و با نزديك شدن به وي خود را در معرض آسيب هاي او قرار مده).

از دوستان متفرقه بر حذر باش (و به آنان اطمينان نكن) مگر دوستي كه امين و خدا ترس باشد.

با فاجر و گناه پيشه مصاحبت و رفاقت و همراهي نكن. و او را بر اسرار خويش آگاه مگردان.

در كارهايت با كساني مشورت كن كه خشيت و بيم خدا دارند. [1] .

امام باقر (ع) در رهنمودي ديگر مي فرمايد:



[ صفحه 319]



با ثروتمندان همنشيني و مجالست نكن، زيرا انسان قبل از اين كه با سرمايه داران و توانمندان همنشين شود (از وضع خويش خشنود است) و نعمت هاي خدا را در حق خويش درك مي كند و ارج مي نهد، اما وقتي با افراد مرفه و ثروتمند نشست، بينش او عوض مي شود و در همان برخورد و نشست اول، قبل از اين كه مجلس را ترك بگويد چنين تصور مي كند كه خدا هيچ نعمتي به او نداده است. [2] .