پرهيز از معاشرت با عناصر ناسالم و ناصالح جامعه، هميشه به معناي بي اعتنايي و اظهار خصومت و بي مهري نسبت به آنان نيست، چه اين كه گاهي اتخاذ چنين شيوه اي در برابر آنان ميسر نيست (مثل مواردي كه كاري از كارهاي اجتماعي به دست آنان سپرده شده و مؤمن ناگزير از مراجعه ي به ايشان است) و گاهي موجب پيامدهاي ناگوار مي شود. بنابراين بايد موارد و زمينه ها را نخست بررسي كرد و سپس در هر مورد عكس العملي شايسته از خود نشان داد.

امام باقر (ع) به زاويه اي از اين مسأله اشاره كرده و فرموده است:

با منافقان - انسان هاي دو چهره، زبانباز كه آنچه مي گويند سحطي است و در قلب به آن پايبند نيستند - صرفا با زبان و گفتارت، دوستي و سازش كن و محبت خالص و بي شائبه ات را براي مؤمنان قرار ده. و اگر شخصي از يهود - كه ناسازگارترين عناصر با مسلمانانند - همنشين تو گرديد، آداب همنشيني را درباره ي او خوب بجا آور! [1] .