عترت چون وحي و همگون قرآن است، دسترسي به انديشه و رسيدن به فضايل و مناقب عترت از راه قرآن و گفتار و رفتار خود عترت امكان پذير است. بيان فضايل و ويژگي هاي عترت از زبان عترت كه وحي مصون از خطاست، ميسر خواهد بود. بدين خاطر معرفي صحيح عترت تنها از طريق زبان وحي قرآن، و نيز خود عترت ممكن خواهد بود. زيرا به تعبير اميرالمؤمنين هيچ پرنده ي تيز پروازي به اوج عترت نمي رسد، تا بخواهد از مناقب عترت سخن گويد؛ ينحدر عني السبيل و لا يرقي الطير [1] به همين خاطر همان گونه كه تفسير قرآن با قرآن و با زبان عترت امكان پذير است، تفسير عترت نيز با قرآن و زبان عترت شكل مي گيرد؛ يعني راه شناخت عترت، قرآن و عترت است.