از تلاش هاي مهم و مستمر عترت، پافشاري بر باورهاي حق مي باشد. عترت بيشترين دفاع و تلاش را در جهت استقرار باورهاي حق الهي شكل دادند. استقرار باورهاي توحيدي و شناخت معاد و رويكرد مردم به بنيان هاي اعتقادي مانند امامت و رهبري، محورهاي اصلي تلاش عترت را شكل مي دهد. تلاش عترت در دفاع از رهبري جانشينان رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم به ويژه جانشيني علي بن ابي طالب عليه السلام بسيار حساس و برجسته و نمايان است. امامان معصوم از هيچ فرصتي در طرح امامت اميرالمؤمنين عليه السلام غفلت نكردند. در ظرفيت هاي مناسب هماره مسئله رهبري جامعه را به محوريت «علي عليه السلام» مطرح مي ساختند.

به اين موضوع چه در زندگي اجتماعي و چه در زندگي شخصي اهتمام مي ورزيدند. اصولا معرفي عترت و بازگويي فضايل عترت يكي از تلاش هاي محوري امامان در اين عرصه مي باشد. كه شرح آن در همين نوشتار در بخش فرهنگي آمده است. در اين فرصت به يك نمونه ي بارز از تلاش باقر العلوم عليه السلام در راستاي حراست از باورهاي حق اشاره مي شود.

باقر العلوم عليه السلام همسري انتخاب نمودند و به وي بسيار علاقه مند بودند. با اين كه علاقه بسيار به وي داشتند همسرش را طلاق دادند! از اين رويداد سخت اندوهناك شدند. وقتي اصحاب علت اندوه حضرت را جويا شدند، فرمودند به خاطر طلاق همسرم اندوهناك هستم. به وي عرض كردند شما كه علاقه مند به همسرت بوده اي و از طلاق وي اين گونه غمناك شده اي؛ چرا وي را طلاق داديد. حضرت در پاسخ فرمودند: در نزد همسرم سخن از علي اميرالمؤمنين عليه السلام شد. وي از حضرت عيب جويي نمودند و من چون



[ صفحه 109]



نخواستم قطعه اي از آتش در كنارم باشد، وي را طلاق دادم، اني ذكرت عليا عليه السلام فتنقصته فكرهت ان الصق جمرة من جمر جهنم بجلدي. [1] .

امام وقتي مشاهده كردند همسرش ولايت اميرالمؤمنين عليه السلام را ندارد و از علي عليه السلام عيب جويي مي نمايد، با اين كه علاقه شديد هم به وي داشتند فورا طلاق دادند؛ حتي يك شب هم وي را تحمل ننمودند.

اين كمال اهتمام به باورهاي حق ديني است، كه عيب جويي از علي عليه السلام پايانش آتش سوزان است و حضرت بي درنگ اين آتش را از خويش دور مي سازند. با اين كه آن مقدار علاقه مند بودند كه بعد از طلاق بسيار اندوهناك شدند. اين روش يعني در دفاع از باورهاي حق بايد از افراد و هر چيز وابسته و مورد علاقه دست شست. تا عقيده و باور حق را حراست نمود. اين سيره مي آموزد كه ولايت و حق مداري عترت، تا چه مقدار اهتمام دارد و درهر شرايط به حراست و دفاع از آن بايد اقدام نمود.