فراخواني به طهارت و تقوا از مسؤوليت هاي بنياني رسالت پيامبران و امامان مي باشد. جامعه اي كه بر وحي الهي بنيان شده؛ جامعه اي است كه بر اساس باورهاي حق و اخلاق كريمه و رفتار پسنديده پايه گذاري شده است. اين جامعه در ابعاد گوناگون اعتقادي و اخلاقي و رفتاري بايد پاك و منزه از هر آلايندگي باشد. رهبران الهي در بعد باورها، باورهاي حق توحيدي را شفاف و مبرهن براي مردم بازگو نمودند. در بخش اخلاق با گفتار و رفتار خويش جامعه را به اخلاق بلند و پسنديده وحياني توجه دادند. در بعد رفتار نيز از هر گونه رفتارهاي ناهنجار پرهيز مي دهند. خطرها و مواضع آسيب را آشكار مي سازند.

باقر العلوم عليه السلام دو محور خطر را كه ساير خطرها به آن دو بازگشت دارند، هشدار مي دهد. اين دو محور خطر يكي خواسته هاي دنيايي در جهت دستيازي به مال و منال دنيا از راه هاي غير مشروع، كه فزون طلبي آن پايان ناپذير است، مي باشد. ديگري خواهش هاي نفساني در جهت تأمين غرايز جنسي از راههاي نكوهيده و ناپسند.

اين دو، موضع گزش انسان ها مي باشند. سعادت پاكدامني افراد از اين دو محور آسيب مي بينند. انسان اگر اين دو موضع را حراست نمايد و بتواند خواهش هاي نفساني خويش را در اين دو محور كنترل كند، برترين عبادت را انجام داده است.

رهنمون باقر العلوم عليه السلام در اين راستا اين گونه است كه مي فرمايد: هيچ عبادتي برتر از پاكي شكم و خواهش هاي نفساني نيست، ما من عبادة



[ صفحه 117]



افضل عندالله من عفة بطن و فرج. [1] اين تعبير در روايات فراوان از باقر العلوم عليه السلام و امامان ديگر و نيز رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم به چشم مي خورد. چون موضع خطر حساس است؛ هشدار در اين راستا فراوان است. انسان مؤمن همواره بايد اين دو محور را حراست و پاسداري كند، تا آسيب متوجه تقوا و طهارتش نشود.