ابونعيم اصفهاني در كتاب حلية الاوليا به نقل از امام باقر (ع) روايت كرده است كه فرمود: «شيعيان ما سه دسته اند. دسته اي از آنان مال مردم را به نام ما مي خورند و دسته اي مانند شيشه اند كه خرد مي شوند و دسته اي ديگر چونان طلاي سرخند كه هرگاه به آتش برده مي شوند، بر استحكام آنها افزوده مي شود».

آبي در كتاب نثر الدرر مي نويسد: امام باقر (ع) به مناسبت ولادت كودكي به پدرش تبريك گفت و فرمود: از خدا مي خواهم اين كودك را جانشين با تو و پس از تو قرار دهد. زيرا انسان در زمان حيات و مرگ پدرش جانشين اوست. و نيز آن امام (ع) فرمود: خداوند، محمد (ص) را به نيكوترين آداب، مودب فرمود و گفت: عفو پيشه كن و به نيكي فرمان ده و از نادانان روي



[ صفحه 27]



گردان. [1] چون پيامبر (ص) اين همه را فراگرفت خداوند فرمود: «و آنچه را پيامبر دادتان بگيريدش و از آنچه شما را بازداشت، دوري كنيد. [2] .»

در حلية الاولياء به نقل از عبيدالله بن وليد آمده است كه امام باقر (ع) از ما پرسيد: آيا كسي از شما دستش را در جيب لباس دوستش مي برد تا آنچه را كه مي خواهد بردارد؟ پاسخ داديم: خير، فرمود: پس آن گونه كه ادعا مي كنيد با هم برادر نيستيد.

حافظ عبدالعزيز بن اخضر جنابذي در كتاب معالم العتره از حجاج بن ارطاة روايت كرده است كه گفت: امام باقر (ع) فرمود: اي حجاج! مواسات شما چگونه است؟ گفتم: خوب است. پرسيد: آيا يكي از شما به هنگام نياز دستش را در كيسه ي برادرش مي كند تا حاجتش را روا دارد؟ گفتم: اين مورد پيش نيامده است. امام (ع) فرمود: اما اگر چنين مي كرديد هيچ گاه نيازمند نمي شديد.