سيد مرتضي در امالي مي نويسد: مردي اعرابي نزد ابوجعفر محمد بن علي (ع) آمد و پرسيد: آيا به هنگام پرستش پروردگارت او را مي بيني، آن حضرت فرمود: من هرگز چيزي را كه نبينم پرستش نمي كنم. اعرابي پرسيد: او را چطور ديده اي؟ فرمود: چشمان، سر خداي را نتوانند ديد اما ديدار خداوند با چشمان دل و براساس حقايق ايمان امكان پذير خواهد بود. خداوند با حواس، ادراك نمي شود و با مردم مورد مقايسه قرار نمي گيرد به آيات شناخته و به علامات و نشانه ها توصيف مي شود. در كار خود هرگز به كسي ستم روا نمي دارد. او خداوند يگانه اي است كه جز او خدايي نيست. اعرابي با شنيدن اين بيانات گفت: به راستي خداوند داناتر است بدان كه رسالت خود را در كجا قرار دهد.

چنان كه در نهج البلاغه نيز آمده است: شخصي به نام ذعلب يماني پرسشي شبيه اين سؤال را از اميرمؤمنان علي (ع) كرد و آن حضرت نيز پاسخي شبيه جواب امام باقر (ع) به او داد.



[ صفحه 36]