امام محمد بن علي (ع) به فرزندش امام جعفر صادق (ع) فرمود: همانا خداوند سه چيز را در سه چيز پنهان داشته است: خشنوديش را در اطاعت از خود، پس سعي كن طاعت خدا را كوچك نشماري كه شايد خشنودي خداوند در آن باشد. و خشمش را در معصيتش نهان داشته پس معصيت خدا را حقير مدان كه شايد غضب او در همان باشد. و اولياي خويش را در ميان خلق خود مخفي داشته پس بكوش كه با چشم حقارت به كسي ننگري شايد كه او خود از اولياي خداوند باشد.

از آن حضرت سؤال شد: چرا خداوند روزه را بر بندگان خدا واجب فرمود؟ پاسخ داد: تا توانگر طعم گرسنگي را بچشد و بر فقير مهرباني كند!

همچنين فرمود: دسته اي از مردم از روي ميل به سوي، خداي را مي پرستند كه اين عبادت سوداگران است و دسته اي ديگر خدا را از روي ترس و بيم مي پرستند كه اين عبادت غلامان و بردگان است و دسته اي براي سپاس از خداوند او را مي پرستند كه اين عبادت آزادگان است. [1] .

ابوعثمان جاحظ در كتاب البيان و التبيين مي نويسد: محمد بن علي، باقر (ع)، صلاح



[ صفحه 44]



تمامي امور دنيوي را در دو كلمه جمع كرده است و فرموده است: آنچه درخور زندگي و آميزش با مردم است يك پيمانه پر است كه دوسوم آن زيركي و هوشياري و يك سوم آن تغافل و گذشت مي باشد.

در كتاب مطالب السؤول از آن حضرت نقل شده كه فرمود: هيچ عبادتي برتر از عفت شكم و فرج نيست.