مي گويند امام صادق عليه السلام فرمود: گروهي از مردم بر پدرم وارد شدند و پرسيدند: «حق امام چيست؟»

پدرم فرمود: «حقش بزرگ است! وقتي كه بر او وارد شديد، بايد او را بزرگ بداريد و احترام كنيد، و به آنچه مي آورد، ايمان بياوريد.

و بر اوست كه شما را هدايت كند و در او خصلتي است كه هر وقت به خدمتش رسيديد از جلال و شكوهي كه دارد، هيچ كس نمي تواند با چشم پر به او نگاه كند، چون رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم اين گونه بود و بايد امام هم اين گونه باشد.»

آنان پرسيدند: «آيا امام، شيعيانش را مي شناسد؟!»

فرمود: «آري، همان وقت كه مي بيند.»

پرسيدند: «آيا ما شيعه ي شما هستيم؟»

فرمود: «آري! همه ي شما شيعه ي ما هستيد.»

گفتند: «دليل شما چيست؟»



[ صفحه 290]



فرمود: «نشانه اش اين است كه مي توانم نامهاي خودتان، پدرانتان و قبيله هايتان را بگويم.»

گفتند: «پس ما را مطلع ساز.»

امام باقر عليه السلام نيز نامهاي خودشان، پدرانشان و قبيله هايشان را گفت و همه تصديق كردند.

سپس فرمود: «از آنچه قصد داريد سؤال كنيد! من پاسخ مي دهم و آن فرمايش خداوند متعال است كه مي فرمايد: «كشجرة طيبة اصلها ثابت و فرعها في السماء» [1] .

ما آن شجره اي هستيم كه اصل و ريشه اش استوار و شاخه هايش در آسمان است. و از علم خود هر چه بخواهيم به شيعيانمان مي بخشيم.

سپس فرمود: «آيا اين مقدار شما را قانع نمود؟»

گفتند: «كمتر از اين هم ما را قانع مي كرد و كافي بود.» [2] .