عبدالله بن وليد سمّان مي گويد: امام باقر عليه السلام از من پرسيد: «اي عبدالله! درباره علي و موسي و عيسي عليهم السلام چه مي گويي؟»

گفتم: «درباره ي آنان چه مي توانم بگويم؟!»

حضرت فرمود: «به خدا سوگند علي عليه السلام از آن دو اعلم بود.»

سپس فرمود: «مگر شما نمي گوييد آنچه را كه پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم دارد علي عليه السلام هم دارد؟»

گفتم: «آري، ولي مردم انكار مي كنند.»

حضرت فرمود: «با اين فرمايش خداوند به موسي عليه السلام با آنان مباحثه كن كه مي فرمايد: «و كتبنا له في الالواح من كل شي ء موعظة» [1] .

در اين آيه خداوند به ما فهمانده است كه همه چيز را براي او ننوشته است.



[ صفحه 291]



و به عيسي عليه السلام فرموده است: «ولابين لكم بعض الذي تختلفون فيه» [2] .

و اينجا هم به ما فهمانده كه تمام چيزها را براي عيسي عليه السلام بيان نكرده است.

و به محمد صلي الله عليه و آله و سلم فرموده است: «و جئنا بك شهيدا علي هؤلاء و نزلنا عليك الكتاب تبيانا لكل شي ء.» [3] .

و درباره ي آيه ي: «قل كفي بالله شهيدا بيني و بينكم و من عنده علم الكتاب.» [4] فرمود: به خدا سوگند! ما را قصد كرده است و علي نخستين ما و افضل ما و بهترين ما بعد از پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم مي باشد.

آن علمي كه خداوند براي آدم فرستاده است به همان حال نزد ماست و از ميان ما، عالمي از دنيا نمي رود مگر اينكه كسي را كه علم او را بداند، جانشين خويش بگذارد و علم همين طور به ارث مي رسد.» [5] .

مي گويند از امام محمد باقر عليه السلام مرويست كه: «خداوند عالميان را وصف نمي توان نمود و حال آنكه در قرآن فرموده است: «و ما قدروا الله حق قدره.» [6] (يعني: آنها خدا را درست نشناختند.)

و به درستي كه پيغمبر صلي الله عليه و آله و سلم را هم وصف نمي توان نمود و حال آنكه خداوند او را به قاب قوسين برد و طاعت او را در زمين مثل طاعت خود گرداند و امور دين را به او واگذار فرمود.

ما اهل بيت را وصف نمي توان نمود كه كار ما كار او است و سخن ما سخن او است و علم ما محيط به تمام اشياء است.»



[ صفحه 292]



پس اي غافل هوشيار و اي بصير دين دار! از اين بزرگتر معجزه نيست. كه هم چنان كه خدا را وصف و بيان نمي توان كرد همچنين ايشان را نيز وصف و بيان نمي توان كرد.

پس همه كس عاجز است از وصف و بيان و اوصاف و احوال ايشان و نيز بدانكه از اين بزرگتر معجزه اي نيست كه ايشان به همه ي اشياء محيط هستند، چه آسمان باشد و چه زمين و چه عرش باشد و چه كرسي و چه مشرق باشد و چه مغرب و چه دريا باشد و چه صحرا و از اينجا است كه فرموده اند كه: همه ي دنيا در نزد امام عليه السلام مثل پره ي گردو است.» [7] .