مي گويند از امام صادق عليه السلام مرويست كه: ابوجعفر امام باقر عليه السلام به سرزميني رفت و در آنجا خيمه اش را برپا نمود.

سپس از خيمه خارج شد و زير درخت خرماي خشكي رفت و حمد و ثناي خدا را به جاي آورد و طوري سخن گفت كه من مثل آن را نشنيده بودم.

سپس فرمود: «اي درخت خرما! از آنچه كه خدا در تو قرار داده است به ما بخوران.»

پس از آن درخت، خرماي سرخ و زردي افتاد. پس حضرت از آن خورد و ابواميه انصاري نيز با آن حضرت بود. حضرت فرمود: «اي ابو اميه! اين آيت ما مانند آيت حضرت مريم است وقتي كه درخت را حركت داد و خرماي تازه براي او فرو ريخت.» [1] .

همچنين عبدالرحمن بن كثير مي گويد: همراه امام باقر عليه السلام در راه مدينه در منزلي، فرود آمديم. در آنجا درخت خرماي خشكي بود، ديدم كه امام محمد باقر عليه السلام زير لب دعايي خواندند، در همان حال ناگهان خرماي بسياري كه سرخ و زرد بودند از آن درخت به وجود آمد و بر روي زمين ريخت و ما مشغول خوردن آنها شديم. [2] .



[ صفحه 295]