تربيت فرزند يكي از مهم ترين وظايف والدين و مربيان در عرصه زندگي است. تربيت به معناي شكوفا نمودن استعدادهاي درون انسان ها و هدايت غرائز نهفته آنان به سوي قله كمال و رستگاري مي باشد.

تربيت مجموعه تلاش هايي است، سنجيده و منظم براي نيل به هدف هاي مشخص و شكوفا سازي توان هاي بالقوه در تمام ابعاد وجودي انسان و به عبارت ديگر مي توان تربيت را انتقال ميراث هاي فرهنگي مطلوب و ارزشمند از نسلي به نسل ديگر دانست.

به طور كلي، مجموعه تلاش ها، فرصت ها، اقدامات، امكانات و برنامه ها از بدو انعقاد نطفه تا واپسين دم حيات براي رشد و شكوفا سازي توان هاي بالقوه فرد به طور همه جانبه تا رسيدن به حداكثر ظرفيت را تربيت مي ناميم.

از آنجايي كه امامان معصوم شيعه بهترين شيوه هاي تربيتي فرزند را فرا روي پيروان خود نهاده اند، زندگي پر افتخار آنان مي تواند به عنوان موفق ترين الگوهاي تربيتي در طول تاريخ بشر مطرح شود. در اين نوشتار به مناسبت اول ماه رجب، روز ولادت امام محمد باقر عليه السلام روش هاي تربيت فرزند را در سيره و سخن آن گرامي بررسي نموده و برخي نكته هاي قابل توجه را ارائه مي نماييم.