نام هر شخص نشانگر اعتقادات، مليت، فرهنگ و خواسته هاي دروني او و خانواده اش مي باشد. اسمي كه براي يك كودك انتخاب مي شود در تكريم و تحقير شخصيت وي نقش دارد. كودكاني كه نام زيبا و پسنديده دارند، غالباً مورد تقدير و توجه ديگران هستند و از شنيدن تمجيدها و افتخاراتي كه نامشان موجب آن است لذت مي برند; بر عكس كساني كه والدين آنان هنگام انتخاب نام به معني و محتواي آن بي توجه بوده و يك اسم نامناسب و بيگانه از فرهنگ خودي را براي فرزند خود انتخاب كرده اند، در آينده احساس حقارت نموده و احياناً مورد ملامت و سرزنش قرار خواهند گرفت. در سيره امام باقر عليه السلام به اين نكته توجه خاصي مبذول شده است. آن حضرت در مورد انتخاب نام زيبا براي فرزندان چنين رهنمود مي دهد: «اصدق الاسماء ماسمي بالعبودية وافضلها اسماء الانبياء [1] ; دوست داشتني ترين اسم ها آن است كه حاكي از بندگي خدا باشد و بهترين آن ها نام هاي پيامبران است.»

امام پنجم عليه السلام نام هاي فرزندان خويش را نيز از بهترين نام ها برگزيده بود. نام هاي فرزندان آن حضرت بدين ترتيب است:

1- جعفر عليه السلام

2- عبدالله

3- ابراهيم

4- علي

5- زينب

6- ام سلمه [2] .

پيشواي پنجم به اين شيوه تربيتي آن چنان اهميت مي داد كه حتي دستور داده بود پايين ترين طبقات اجتماع را هم با القاب و نام هاي تحقيرآميز صدا نكنند، بلكه با بهترين نام ها از آنان ياد كنند و مي فرمود: «سموهم باحسن اسمائهم [3] ; با نيك ترين نامشان آن ها را صدا بزنيد.» و به اين ترتيب از توهين و تحقير شخصيت آنان جلوگيري مي نمود.