در تربيت فرزندان، والدين نخستين نقش را دارا هستند، اين نقش و تاثير در مقاطع گوناگون سني يكسان و هم اندازه نمي باشد بلكه در مقاطع و مراحلي از تربيت نقش پدر برجسته تر و در مراحل ديگري نقش مادر تعيين كننده تر است و در يك ديدگاه كلي مي توان گفت كه تا پيش از سن نوجواني به ويژه در دوران جنيني وشير خوارگي نقش مستقيم مادر در تربيت فرزند بيشتر از پدر خواهد بود و از دوره نوجواني به بعد به خصوص در مورد پسران نقش پدران مهمتر است، البته اين بدان معنا نيست كه نقش پدر در دوران كودكي و نقش مادر در دوران نوجواني و جواني ناچيز و كم رنگ باشد بلكه مقصود بيان برجستگي نقش و تاثير بيشتر هر يك در يك مرحله خاص است. بنابر اين يكي از مقاطع مهم مقطع شير خوارگي است كه در آن، مادر نقش مستقيم و اساسي را دارد. در اين مقطع شيردادن مهمترين عامل ارتباط نوزاد با مادر است، شير مادر علاوه بر نقش مهمي كه در تغذيه و بهداشت جسماني نوزاد دارد عامل ايجاد و انتقال بعضي ويژگيها به فرزند نيز مي باشد و ما به دو نمونه از آنها كه در سخنان امام باقر(ع) بيان شده، اشاره مي كنيم: