ميزان اهتمام حضرت باقر عليه السلام به تقيه چنان بود كه مي فرمود: «اَلتَّقِيَّةُ مِنْ ديني وَ دينِ آبائي وَ لا ايمانَ لِمَنْ لا تَقِيَّةَ لَهُ؛ [1] تقيه از دين من و دين پدران من است. و كسي كه تقيه ندارد، ايمان ندارد.» اين امر به دلايل متعددي مانند: حفظ جان نيروهاي خودي، حفظ توان اقتصادي خوديها، اجراي برنامه هاي مهم تر، حفظ ارزشها و... صورت مي گرفت و امام با رعايت اين اصل، حركت سرّي خود در تداوم وظيفه امامت را طي مي كرد.

نقل است كه حمران نزد امام باقر عليه السلام آمد و گفت: علي بن ابيطالب و حسن و حسين عليهم السلام تا مرز شهادت و كشته شدن پيش رفتند، نظر شما چيست؟ حضرت فرمودند: «يا حَمْرانُ! اِنَّ اللّه َ تَبارَكَ وَ تَعالي قَدْ كانَ قَدَّرَ ذلِكَ عَلَيْهِمْ وَ قَضاهُ وَ اَمْضاهُ وَ حَتَمَهُ ثُمَّ اَجْراهُ فَبِتَقَدُّمِ عِلْمِ ذلِكَ اِلَيْهِمْ مِنْ رَسُولِ اللّه ِ صلي الله عليه و آله قامَ عَلِيٌ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ وَ بِعِلْمٍ صَمَتْ مَنْ صَمَتْ مِنّا؛ [2] .

اي حمران! خداوند پاك و بلند مرتبه، آن برنامه را بر آنان تقدير و طرح ريزي و امضاء و حتمي نمود و سپس آن را اجرا كرد. پس با مقدم شدن علم آن به سوي آنان از جانب رسول خدا صلي الله عليه و آله، علي و حسن و حسين عليهم السلام قيام كردند. و هر كس از ما سكوت كرد، از روي علم بود.»